Παίκτες που αγαπήσαμε Big Dunc

   Υπάρχουν παίκτες που αν δεν τους δεις να παίζουν δύσκολα μπορείς να καταλάβεις την επιρροή και την επίδραση τους στην ομάδα.

   Ίσως γιατί το πάθος, η ψυχή, το νεύρο, η ηγετική φυσιογνωμία ενός αρχηγού, εντός και εκτός γηπέδου δεν τα μετράει καμία στατιστική. Ο Duncan Ferguson είναι μια τέτοια περίπτωση, ήρθε στην ομάδα μας απο την Ρέιντζερς ως  δανεικός, τον Οκτώβριο του 1994. Mια Έβερτον που παρέπαιε και δεν άργησε να μπει στις καρδίες μας.  

   Σκόραρε στο πρώτο γκολ στο 2-0 σε ένα  merseyside derby το Νόεμβριο του 94,  που ανέστησε την ομάδα μετά από 12 αγώνες χωρίς νίκη και την οδήγησε στο τέλος της σεζόν στην παραμονή και το κύπελλο Αγγλίας του 1995.Φυσικά ο Joe Royle είχε προλάβει και τον αγόρασε απο τον Ιανουάριο σε μια απο τις πιο επιτυχημένες μεταγραφές, με ρεκόρ για το σύλλογο το ποσό των 4 εκατομμυρίων λιρών.Έμεινε 4 χρόνια στην ομάδα μέχρι το 1998 όταν ο τότε πρόεδρος Peter Johnson, αποφάσισε να τον πουλήσει στη Newcastle μόλις είχε μια καλή προσφορά,

To tatoo στο μπράτσο του

χωρίς καν να το γνωρίζει ο Walter Smith, τότε μάνατζερ της ομάδας.Ο Big Dunc τότε αποχαιρέτησε τους οπαδούς με μια δισέλιδη επιστολή στο περιοδικό της ομάδας, γράφοντας στους φίλους της Έβερτον για την θλίψη του που αποχωρεί και ότι ποτέ δεν θα τους ξεχνούσε. Ευτυχώς έκατσε λίγο στην Newcastle και επέστρεψε στην ομάδα ουσιαστικά παρακαλώντας, αφού έφτασε να παραιτηθεί των χρημάτων που είχε να λαμβάνει από την Newcastle για να επιστρέψει μόλις έφυγε ο Johnson και ανέλαβε ο Kenwright το 2000. Έμεινε στην ομάδα ως το 2006, η μεγαλύτερη στιγμή του δεύτερου περάσματος από την ομάδα ηταν η 4η θέση το 2005-06 και η έξοδος στα προκριματικά του Champions league.

  Με ένα γκολ που προσωπικά πανηγύρισα όσο ελάχιστα εναντίον της Man.United, ένα γκολ από αυτά που σφράγισαν την έξοδο.Σαφώς και ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός,Τα 71 γκολ μοιάζουν λίγα για την πραγματική προσφορά του μεγάλου αρχηγού  και σιγουρα μοιάζουν να μην  αντικατοπτρίζουν το πραγματικό ταλέντο του, άλλωστε λίγο κάποιοι σοβαροί τραυματισμοί, λίγο ότι δεν ήταν και το καλύτερο παιδί έκλεψαν πολύ από αυτά που θα μπορούσε να έχει πετύχει.

   To 1994 εξέτισε ποινή 3 μηνών για την επίθεση του σε αντίπαλο ποδοσφαιριστή.Άλλη μία επίθεση έκανε ενώ έπαιζε στην Everton,δικαιολογημένη, όταν δύο ληστές μπήκαν στο σπίτι του. Ο ένας πρόλαβε και έφυγε, ο άλλος πέρασε τις επόμενες 3 μέρες στο νοσοκομείο.Βέβαια δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις του σε αντιπάλους και διαιτητές απόρροια του μοναδικού του πάθους που πολλές φορές ξεφευγέ απο τα όρια.Αλλά απο την άλλη είναι το ίδιο παθος που τον έβαλε για πάντα στην καρδία μας και του έδωσε μια θέση το 2011 στους Γιγαντες της ομάδας.Για τους νεώτερους που δεν τον έχουν γνωρίσει αλλά και τους παλιότερους που θέλουν να τον ξαναθυμηθούν απολαύστε τον σε ένα video 11 λεπτών παρακάτω.