Η ΕΒΕΡΤΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ

 Η Έβερτον του πάμε να πάρουμε αυτό που δε θέλει κανένας΄΄πρέπει να αλλάξει από μέσα.

 Είναι πραγματικά δύσκολο να είσαι οπαδός της Έβερτον τα τελευταία χρόνια, ειδικά όταν έρχεται η ώρα για τη μεταγραφική περίοδο. Κάτι δεν πάει καλά η μήπως όλα δεν πάνε καλά; Στην πραγματικότητα, φαινόμαστε να μπαίνουμε σε ένα μαγαζί με πανάκριβα αξεσουάρ ποδοσφαίρου, αλλά κάθε φορά φεύγουμε με… κάτι από τις προσφορές η παιρνουμε ότι έχει ξεμείνει και δεν θα ήθελε κάποιος άλλος.

Η οικονομική κατάσταση φταίει, ή μήπως είναι και κάτι άλλο;

Δεν λέω, τα οικονομικά της Έβερτον είναι αναμφισβήτητα στο προσκήνιο των προβλημάτων. Αν ρίξουμε μια ματιά πίσω, θα δούμε ότι από το 2014-2015 μέχρι το 2020-2021, η ομάδα είχε συνέχεια αρνητικά αποτελέσματα στους ισολογισμούς της, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί και με αφαίρεση βαθμών από την Πρέμιερ Λιγκ για παραβίαση των κανονισμών του Financial Fair Play. Αυτό και μαζί η ανέγερση του νέου γηπέδου που ολοκληρώνεται είναι η Αχίλλειος πτέρνα του συλλόγου, που περιορίζει τις δυνατότητες για μεγάλες κινήσεις στην αγορά. Τι να κάνουμε, χρήματα δεν υπάρχουν… Το ξέρουμε όλοι, το καταλαβαίνουμε, αλλά υπάρχει και ένα όριο στη δικαιολογία.

 Κατά την άποψη μου κάπου εδώ αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα: μήπως η οικονομική αδυναμία δεν είναι το μοναδικό εμπόδιο; Μήπως οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους η Έβερτον χάνει παίκτες σε κάθε μεταγραφική περίοδο, που φαινόταν να θέλουν να παίξουν στο Γκούντισον Παρκ, μήπως το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην ομάδα είναι αυτό που μας αφήνει πίσω σε σχέση με τους άλλους συλλόγους?.

 Αυτό το “κάτι” που απωθεί τους παίκτες από το να επιλέξουν την Έβερτον ως τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους δε νομίζω ότι είναι κυρίως το οικονομικό..

Πρέπει να παραδεχτούμε κάτι: αν αυτή η Έβερτον των τελευταίων ετών ήταν ένα προϊόν στο ράφι κάποιου σούπερ μάρκετ χτυπημένο είτε ανοιγμένο με κακή εξωτερική εικόνα, θα το επιλέγατε αν δίπλα του υπήρχαν τα ίδια προϊόντα με καλύτερα περιτυλίγματα μεγαλύτερη ποσότητα και φυσικά σε καλύτερη τιμή? Νομίζω πως δεν θα το ακουμπούσατε… Όχι ότι δεν υπάρχει προοπτική, αλλά ποιος θέλει να έρθει να παίξει σε μια ομάδα που αλλάζει προπονητές σαν τα πουκάμισα και δεν δείχνει να έχει σταθερότητα στον πάγκο κυρίως αλλά και με μια απούσα διοίκηση; Η Εβερτον δεν είναι πια ο φόβος και ο τρόμος για τις αντίπαλες ομάδες, ούτε βρίσκεται στις ομάδες οι οποίες δείχνουν ότι έχουν προοπτική και οι παίκτες δεν τρέχουν να ανοίξουν την πόρτα εύκολα δεν μας βλέπουν σαν το πρώτο βαγόνι του τρένου η τουλάχιστον στα μπροστινά βαγόνια με μπόλικες ανέσεις για το ταξίδι. Μάλλον, βλέπουν μια ομάδα σε σύγχυση, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική και χωρίς καμία εγγύηση ότι το επόμενο πρωτάθλημα θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Με έναν προπονητή ο οποίος σίγουρα οι ομάδες του δεν παίζουν όμορφο ποδόσφαιρο, και προφανώς ίσως να μην μπορεί να εμπνεύσει ίσως κάποιον ταλαντούχο παίκτη ότι θα ήταν καλή επιλογή η δουλειά μαζί του…με αλλα λόγια δεν έχει την προσωπικότητα η το όνομα να προσελκύσει κάτι ποιοτικότερο από την αγορά…

 Και, αλήθεια, πώς να πείσεις έναν παίκτη να έρθει να παίξει στο Γκούντισον Παρκ όταν τον περιμένει ο Σον Ντάις στον πάγκο; Ναι, ας το παραδεχτούμε: η εικόνα του Ντάις δεν είναι και η πιο «ελκυστική» για ένα νέο ταλέντο που θέλει να κάνει καριέρα στην Πρέμιερ Λιγκ η για κάποιον φιλόδοξο ποδοσφαιριστή που να θέλει να αφήσει το στίγμα του παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο. Αν υπήρχε ένας προπονητής με πιο «μεγάλο όνομα», με μεγαλύτερη προσωπικότητα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά ακόμα και με αυτά το οικονομικά δεδομένα. Ποιες είναι οι πιθανότητες να πείσεις τον οποιονδήποτε να ακολουθήσει τις στρατηγικές του Ντάις; Σίγουρα, η άμυνά του δουλεύει… κάποια στιγμή. Αλλά είναι αυτό αρκετό για μια ομάδα όπως η Εβερτον?

Είναι σαν να θέλεις να αγοράσεις το τελευταίο μοντέλο iPhone, αλλά αντί γι’ αυτό σου λένε «αυτό εδώ είναι το μοντέλο του 2016, ρίξε του μια αναβάθμιση και θα ειναι τουμπανο». Κάπως έτσι προσεγγίζουμε τις μεταγραφές τελευταία. Και εδώ έρχονται οι μεταγραφικοί στόχοι… που πάνε σε άλλες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, γιατί άραγε; Είναι το οικονομικό θέμα της ομάδας μονο που μας κρατάει πίσω η μηπως ότι στον παγκο καθεται ο Ντάις η μήπως δεν τους πείσαμε ποτέ ότι η Έβερτον είναι πραγματικά ο σωστός προορισμός για αυτούς;

Έχουμε χάσει τη μπάλα στις διαπραγματεύσεις με τους παίκτες και τους ατζέντηδες τους;
η μήπως είναι όλα αυτά μαζί και κάνουν την Εβερτον μια ομάδα η οποία δεν είναι πια μια καλή επιλογή να παίξεις ποδόσφαιρο?
Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά: έχουμε δει την Έβερτον να ενδιαφέρεται για τουλάχιστον 35 παίκτες τα τελευταία 3-4 χρόνια, και όλοι αυτοί καταλήγουν σε άλλες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ. Μπορεί να πούμε ότι οι μισοί ήταν «manager games», μπορεί και να μη μας άφηναν ποτέ να τους αποκτήσουμε, αλλά πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν να έρθουν στην Έβερτον αν υπήρχε καλύτερη διαχείριση; Αν οι διαπραγματεύσεις ήταν ίσως λίγο πιο έξυπνες, λίγο πιο αποφασιστικές; η αν στον πάγκο καθόταν ένας προπονητής με κύρος ώστε να κάνει τον προορισμό Εβερτον καλύτερο στα μάτια κάποιου ποδοσφαιριστή?

 

Η λίστα με καποιους “χαμένους στόχους”

Αν δούμε προσεκτικά κάποια ονόματα που απασχόλησαν το ρεπορτάζ της ομάδας τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε ότι η Έβερτον φαινόταν να ενδιαφέρεται για τουλάχιστον 35 παίκτες. Και που κατέληξαν όλοι αυτοί; Μα φυσικά, στις άλλες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ! Ας κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση:

Southampton: Cornet, Onuachu, Brereton Diaz, Sulemana. Όλοι τους, επιλογές της Έβερτον, κατέληξαν στη Σαουθάμπτον.
Leicester: Ο Ndidi, που είχε γραφτεί για ενδιαφέρον από την Έβερτον, παρέμεινε στη Λέστερ, ενώ η ομάδα απέκτησε και τον Mavididi, άλλο ένα όνομα που είχε ακουστεί για μας.
Ipswich: Kalvin Phillips και Tuanzebe. Και οι δύο, στόχοι της Έβερτον, κατέληξαν εκεί.
Crystal Palace: Ismaila Sarr και Nketiah έκαναν τη μεταγραφή τους στην Κρίσταλ Πάλας.
Wolves: Doherty και Lemina πήγαν στη Γουλβς.
West Ham: Kudus, Summerville, Wan-Bissaka προτίμησαν τη Γουέστ Χαμ.
Bournemouth: Sinistera και Aarons πήγαν εκεί.
Brentford: Lewis Potter, ένας ακόμα παίκτης που είχε ακουστεί για την Έβερτον, κατέληξε εκεί.
Newcastle: Trippier και Longstaff, παίκτες που είχαν συνδεθεί με την Έβερτον, παραμένουν στην ομάδα του Νιούκαστλ.
Και φυσικά, Aston Villa: Tielemans και Philogene προτίμησαν την Άστον Βίλα. Fulham: Adama Traore πήγε στο Λονδίνο, ενώ Nottingham Forest κατάφερε να κλείσει παίκτες όπως ο Hudson-Odoi, ο Elanga, ο Gibbs-White και ο Dennis.

Αυτά τα ονόματα είναι απλά ενδεικτικά. Κάποια από αυτά ίσως να ήταν απλά “manager games”, κάποια δεν ήταν ποτέ εφικτά για την Έβερτον, αλλά σίγουρα κάποια από αυτά θα μπορούσαν να καταλήξουν στην ομάδα μας, αν οι διαπραγματεύσεις ήταν καλύτερες ή αν υπήρχε μια πιο σταθερή στρατηγική η ενας άλλος κυριος στον παγκο στη θεση του Ντάις

Για να το πούμε με λίγα λόγια, η Έβερτον «παίζει μπάλα» με έναν τρόπο που θυμίζει amateur club και όχι μια ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Το αν οι μεταγραφικές κινήσεις δεν μας γεμίζουν με ενθουσιασμό δεν είναι τυχαίο. Οι παίκτες μπορεί να φοβούνται ότι, αν έρθουν, θα βρουν έναν ακόμα προπονητή που θα τους αφήσει στην άκρη όταν έρθει ο επόμενος. Και σίγουρα δεν θέλουν να γίνουν μέρος αυτού του διαρκούς τρελού carousel αλλαγών που γίνεται στην ομάδα σε ολη την εποχή Μοσιρι.

Ο Κεβιν Θέλγουελ έχει μπλέξει σε μια πολύ δύσκολη δουλειά με περιορισμένα μέσα. Δεν λέω ότι τα έχει πάει χάλια, αντιθέτως μάλιστα έχει κανει πολλές προλήψεις προσωπικού σε θέσεις μέσα στην ομάδα οι οποίες είναι αναγκαίες σε μια ομάδα Πρεμιερ Λιγκ, όμως το έργο του το να πουλήσει το προτζεκτ της Εβερτον σε κάποιον ποδοσφαιριστή σίγουρα είναι δύσκολο με έναν τέτοιο προπονητή ο οποίος παίζει ένα παλιάς κοπής ποδόσφαιρο με τα οικονομικά να είναι αρκετά στενά θεωρώ ότι τα έχει πάει αρκετά καλά με εξαίρεση παίκτες όπως οι Μπέτο και Μοπέ θεωρώ ότι ήταν μεγάλα λάθη και του τα πιστώνω… αλλά η αλήθεια είναι ότι αν η Έβερτον δεν μπορεί να κλείσει έστω μερικούς από αυτούς τους παίκτες, μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε αν κάτι δεν πάει καλά με τη στρατηγική μας η το πρότζεκτ μας;

Μήπως, τελικά, δεν φταίνε μόνο τα χρήματα, αλλά και η έλλειψη ενός σοβαρού project και μιας σταθερής προοπτικής;Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, αλλά αν δεν αλλάξουμε πορεία σύντομα, θα μείνουμε για χρόνια στα ίδια. Και ο χρόνος τρέχει.

 

Μια νέα ελπίδα; Η αλλαγή ιδιοκτησίας και η προοπτική του μέλλοντος

 

Μήπως επιτέλους αρχιζει κάτι να αλλάζει; Με την αγορά της ομάδας από τον όμιλο Friedkin, υπάρχει μια σπίθα ελπίδας που μπορεί να αναζωπυρώσει την όρεξη μας για μεγαλύτερες μεταγραφές και πιο αποφασιστική πορεία. Οι Friedkin έχουν σίγουρα τα χρήματα ώστε να επενδύσουν στην Έβερτον και ίσως να αρχίσει να κινείται σε έναν πιο στρατηγικό δρόμο με πιο γερές βάσεις.

Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο, όμως, δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι ο τρόπος διοίκησης. Η Έβερτον χρειάζεται μια στρατηγική και μια σταθερή κατεύθυνση, και αυτή είναι η στιγμή που θα μπορούσε να ξεκινήσει η αναγέννηση της ομάδας.
Η παρουσία ενός ισχυρού διοικητικού άξονα και πιο οργανωμένων κινήσεων στην αγορά μεταγραφών μπορεί να ανατρέψει το κλίμα σε ολη την ομάδα τους οπαδούς αλλα κυρίως στο πως θα μας βλέπουν οι επόμενοι μεταγραφικοί στόχοι της ομάδας.

Αυτό που περιμένουμε είναι ένα τέλος στην αδράνεια και την αβεβαιότητα. Αν η διοίκηση των Friedkin δώσει επιτέλους τις απαραίτητες λύσεις στη διαχείριση, η Έβερτον μπορεί να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο. Ίσως μάλιστα να αρχίσουμε να βλέπουμε και τα αποτελέσματα στις μεταγραφές που θα γίνουν το καλοκαίρι. Όχι απλώς να ασχολούμαστε με τους παίκτες που δεν ήρθαν, αλλά να έχουμε και μια ομάδα που να λέει «όχι» στους άλλους συλλόγους της Πρέμιερ Λιγκ και φυσικα να αγοράζει παίκτες οι οποίοι να μπορούν να σου φέρουν αποτελέσματα και στο μέλλον κάποια χρήματα πίσω και να σταματήσει αυτή η σπατάλη χρήματων σε παίκτες αμφιβόλου ποιότητας.

Αλλά μέχρι τότε, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια: το ράφι είναι γεμάτο, αλλά οι καλύτεροι παίκτες εξακολουθούν να προτιμούν να πάνε αλλού.
Ας ελπίσουμε η νέα διοίκηση να προβεί στις απαραίτητες αλλαγές και να φανούν αντάξιοι στην ιστορία της Εβερτον και μπαίνοντας στο καινούριο γήπεδο από του χρόνου να μην κοιτάμε με ποιες ομάδες θα παλέψουμε να σώσουμε την κατηγορία αλλά να κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία και περηφάνια για την ομάδα μας.