🔹 Επιθετική γραμμή χωρίς πυγμή
Η Everton ετοιμάζεται να ξεκινήσει ακόμα ένα πρωτάθλημα με μία επιθετική τριάδα που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, ούτε σε επίπεδο αριθμών, ούτε σε επίπεδο ποιότητας στα τελειώματά τους. Ο Beto και ο Chermiti ποτέ δεν ήταν killers. Δεν υπήρξαν ποτέ επιθετικοί με συνέπεια στο γκολ, δεν έχουν δείξει σταθερή σχέση με τα δίχτυα, και το πιο κρίσιμο, δεν είναι επιλογές του David Moyes. Βρέθηκαν στο ρόστερ, το οποίο ο Σκωτσέζος καλείται να αναδιαρθρώσει, αλλά κανείς τους δεν μπορεί να πάρει τον ρόλο του ηγέτη της επίθεσης.
Ο Beto δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σε ποιότητα, και ο Chermiti είναι ένας νεαρός που ίσως χρειάζεται να πάει δανεικός, να πάρει λεπτά συμμετοχής ως βασικός και να χτίσει αυτοπεποίθηση. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε αν μπορεί, σε μεταγενέστερη φάση, να βοηθήσει πραγματικά την ομάδα.
🔹 Ο Barry: Στοίχημα με τη σφραγίδα Moyes
Από την άλλη, ο Thierno Barry είναι προσωπική επιλογή Moyes. Όμως ακόμα κι αυτή μοιάζει περισσότερο με ένα ποδοσφαιρικό στοίχημα, παρά με έτοιμη λύση. Έχει σωματικά προσόντα, έχει προοπτική, αλλά δεν κουβαλάει εμπειρία από υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Και όταν φέρνεις φορ από άλλο πρωτάθλημα, χωρίς «βαρύ» βιογραφικό, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος: να μη βρει ρυθμό, να χαθεί στη μετάβαση ή απλώς να χρειαστεί χρόνο που η Premier League δεν χαρίζει σε κανεναν.
Η περίπτωση του Moise Kean είναι χαρακτηριστική: ήρθε από τη Juventus με την ταμπέλα του wonderkid, αλλά δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα της ομάδας, ούτε στις απαιτήσεις του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το ερώτημα είναι αν ο Barry θα αποτελέσει την εξαίρεση ή αν η Everton ρισκάρει ξανά… με άδειο όπλο, στον σκληρό ρυθμό της Premier League.
🔹Η εικόνα των φιλικών: Πρώτα δείγματα και πρώτο καμπανάκι
Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το τι μπορούν να προσφέρουν οι διαθέσιμοι επιθετικοί της Everton, τα πρώτα τρία φιλικά την εξαφάνισαν. Η ομάδα αντιμετώπισε τρεις υποδεέστερες ομάδες, Accrington Stanley, Blackburn και Port Vale και παρ’ όλα αυτά, κανένας επιθετικός της δεν κατάφερε να σκοράρει σε ροή αγώνα. Το μοναδικό γκολ από φορ προήλθε από πέναλτι του Beto, ενώ τα άλλα δύο προήλθαν από χαφ: με τον Alcaraz σε κοντρα επιθεση και σουτ εκτος περιοχης οπου πετυχε, (αν και σε φιλικο το πρωτο γκολ της ομαδας μας στο νεο γηπεδο) και τον Garner να σκοραρει με απευθειας εκτελεση φαουλ…
Απέναντι σε άμυνες που δεν έχουν ούτε την ταχύτητα, ούτε την ένταση, ούτε το τακτικό επιπεδο του μέσου όρου της Premier League, οι επιθετικοί της Everton φάνηκαν αδύναμοι να δημιουργήσουν ή να εκτελέσουν. Με λιγα λογια οι Τσερμιτι και Μπετο δεν εδειξαν τις βασικές αρχές ενός φορ που παίζουν σε κορυφαίο επίπεδο.
Και κάπου εδώ τελειώνουν και τα «ναι μεν, αλλά». Όταν ούτε σε φιλικά απέναντι σε ομάδες τρίτης και τέταρτης κατηγορίας δεν βλέπεις ουσία από τους φορ σου, δεν μπορείς να περιμένεις από αυτούς να σε πάνε στο βήμα παραπάνω στην Premier League ένα πρωτάθλημα που τιμωρεί τα λάθη και εκθέτει την επιθετική ανεπάρκεια σε χρόνο-μηδέν.
Αν δεν βρεθούν λύσεις από αλλού από τα εξτρέμ, από τους μέσους, ακόμα και από τα μπακ και αν δεν αλλάξει ο τρόπος που δημιουργεί η ομάδα, δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η Everton να κυνηγήσει θέση πάνω από την 9η. Και αν δεν έρθει και ένας φορ πιο κοντά στο “γκολ”, το ταβάνι θα παραμείνει χαμηλό και εύθραυστο.
🔷 Beto: Δουλευταράς μπροστά, αλλά…
Ο Beto είναι ένας επιθετικός με έντονη σωματοδομή, καλή φυσική κατάσταση και διάθεση να μαρκάρει, να πιέσει, να κοντραριστεί με τους αμυντικούς, να παλέψει με όλο του το είναι για κάθε μπάλα. Είναι ο τύπος του “μάχιμου” φορ που θα ταλαιπωρήσει στόπερ, θα κερδίσει φάουλ με πλάτη, θα τρέξει στον χώρο, στην πλάτη της άμυνας. Όμως αυτό δεν αρκεί. Δεν αρκεί όταν παίζεις σε μια ομάδα που χρειάζεται τα γκολ του φορ της σαν οξυγόνο. Σε μια ομάδα σαν την Έβερτον… τουλάχιστον στα μάτια μου, δεν φτάνει.
Η πραγματικότητα είναι πως ο Beto δεν έχει το ένστικτο του εκτελεστή. Οι κινήσεις του μέσα στην περιοχή είναι προβλέψιμες, το τελείωμά του συχνά στερείται ακρίβειας. Δεν επιτίθεται επιθετικά στο πρώτο δοκάρι, δεν έχει καλή σχέση με τη δημιουργία και το συνδυαστικό ποδόσφαιρο όταν η ομάδα κυκλοφορεί την μπάλα χαμηλά. Γενικά δείχνει φορ που παίζει μέσα στην περιοχή, αλλά δεν την “γεμίζει” σε καμία περίπτωση.
Τα νούμερά του λένε την αλήθεια: λίγα γκολ. Ναι, μπορεί να σκοράρει όταν θα τον φέρεις απέναντι από το τέρμα σε ένα τετ α τετ ή να πάρει κάποια κεφαλιά, αλλά ακόμη και στα φιλικά – όπου οι χώροι είναι περισσότεροι και η πίεση λιγότερη – χρειάστηκε πέναλτι για να σκοράρει. Η συνολική του εικόνα δείχνει έναν χρήσιμο επιθετικό ρολίστα – όχι έναν παίκτη που θα χτίσεις γύρω του την επίθεση και θα στηριχτείς για μια καλή πορεία στην Premier League.
Ο Moyes μπορεί να τον χρησιμοποιήσει τακτικά σε παιχνίδια που απαιτούν δύναμη, πίεση, πρώτο pressing ή “σπάσιμο” άμυνας σε κόντρα επιθέσεις. Αλλά αν η Everton βασιστεί στον Beto για το γκολ, η κατάληξη θα είναι ίδια με πέρυσι: προβλέψιμη και άκαρπη – με κάποιες εξάρσεις.
🔷 Chermiti: Ωμή πρώτη ύλη, έχασε πολύτιμο χρόνο, χρειάζεται να ψηθεί…
Ο Youssef Chermiti είναι ένας ποδοσφαιριστής με στοιχεία που σε κάνουν να θέλεις να τον πιστέψεις: καλό κορμί, τεχνική πρώτη επαφή, κινήσεις γύρω από την περιοχή. Δεν είναι άτεχνος, ούτε απλώς “ψηλός που τρέχει”. Έχει ποδοσφαιρικό υπόβαθρο και, σε ορισμένες φάσεις, βλέπεις την προοπτική. Όμως όλα αυτά παραμένουν σε θεωρητικό επίπεδο. Γιατί στην πράξη, δεν είναι έτοιμος. Και αυτή τη στιγμή, η Premier League δεν μπορεί να του δώσει τον χρόνο να γίνει.
Ο περσινός τραυματισμός τον κράτησε εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα και διέκοψε μια ήδη ευαίσθητη περίοδο εξέλιξης. Έχασε ρυθμό, αυτοπεποίθηση και τα απαραίτητα λεπτά που χρειάζεται κάθε νεαρός φορ για να νιώσει σιγουριά στο παιχνίδι του. Επιστρέφει φέτος ψάχνοντας τον εαυτό του αλλά σε ένα περιβάλλον που δεν συγχωρεί και δεν σε περιμενει.
Στα φιλικά δεν κατάφερε να σκοράρει ούτε μία φορά, παρά το γεγονός ότι οι άμυνες που αντιμετώπισε δεν έχουν σχέση με τον ανταγωνισμό της Premier League.
Δεν του λείπουν τα βασικά εργαλεία. Του λείπει χρόνος, εμπειρία, ψυχολογία. Και αυτά δεν θα τα βρει αν κάθεται στον πάγκο ή παίζει σποραδικά 15λεπτα σε ματς που κρίνονται. Για να ωριμάσει, πρέπει να πάει δανεικός. Να παίζει βασικός, να κάνει λάθη, να χτίσει σταδιακά τη σχέση του με το γκολ. Μόνο έτσι θα μπορέσει, κάποια στιγμή, να επιστρέψει έτοιμος.
Αν μείνει φέτος στο ρόστερ ως back-up, το πιθανότερο είναι να χαθεί κι άλλος πολύτιμος χρόνος. Και η Everton, απλώς, δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει.
🔷 Η λύση δεν είναι στην κορυφή, πρέπει να έρθει από πίσω…
Αν δεν προκύψει κάποια μεταγραφική έκπληξη στην κορυφή, η Everton θα πρέπει να βρει γκολ από αλλού. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι οι τρεις επιθετικοί της δεν είναι «εγγυημένοι σκόρερ» είναι και το ότι έφυγε το μοναδικό χαφ που σκόραρε σταθερά: ο Abdoulaye Doucouré. Ένας μέσος που πατούσε περιοχή, που ετρεχε πολυ πρεσαρε ψυλα στο γηπεδο ειχε φυσικα προσοντα και φυσικα που τελείωνε φάσεις. Το κενό του σε συνδιασμο οτι δεν εχεις το ευκολο γκολ απο τους επιθετικους σου πρέπει να καλυφθεί με αλλαγή προσέγγισης.
Η λύση, στα δικά μου μάτια, είναι η μετατόπιση του Alcaraz και του McNeil στον άξονα, πίσω από τον φορ. Δύο παίκτες που μπορούν να σουτάρουν, να παίξουν κάθετα, να σκοράρουν εκτός περιοχής – και που δεν διαθέτουν την ταχύτητα για να είναι σταθερά επικίνδυνοι από τα άκρα. Αν πάρουν λεπτά πιο κεντρικά, μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Παράλληλα, χρειάζεται να έρθει ένας γρήγορος, εκρηκτικός εξτρέμ με δημιουργία, κίνηση χωρίς την μπάλα και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός. Έτσι, μπορεί να χτιστεί ένα πιο λειτουργικό επιθετικό σύνολο.
Περιμένω πως η ομάδα θα κινηθεί για δύο εξτρέμ: έναν βασικό δεξιά και έναν που να μπορεί να καλύψει και τις δύο πλευρές, και φυσικά για ένα ποιοτικό “6-8άρι” που να οργανώνει, να παίζει κάθετα και να μπορεί να απειλεί. Αυτός θα δέσει ιδανικά με τον Gana, ενώ οι Garner και Armstrong μπορούν να δίνουν λύσεις από πίσω. Αντίθετα, ο Iroegbunam παρά τη διάθεση δείχνει πως χρειάζεται δανεισμό, γιατί δεν έχει ακόμα την πνευματική και τακτική ωριμότητα για Premier League.
Και βέβαια, η προσθήκη δύο βασικών full-backs είναι μη διαπραγματεύσιμη. Αν έρθουν μπακ που μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο, να βγουν με overlap και να προσφέρουν ποιοτικές σέντρες ή κάθετες διεισδύσεις, τότε ακόμα και οι υπάρχοντες επιθετικοί θα έχουν τη δυνατοτητα να σταθούν αξιοπρεπώς.
Aλλά ας μην ξεχνάμε κάτι: ο David Moyes δεν ήρθε για να σαν ενας αλλος Rafa Benitez η σαν ενας Dyche ή να λειτουργήσει ως μεταβατική φιγούρα. Ήρθε για να χτίσει μια σκληρή, ανταγωνιστική Everton, με ξεκάθαρο τακτικό σχέδιο και ορθολογισμό στο ρόστερ. Και όσοι τον ξέρουν, γνωρίζουν καλά ότι προτιμά να δουλέψει με τα δικα του… ”θέλω” και ”πιστευω”, παρά να κάνει βιαστικές κινήσεις για να ικανοποιήσει προσδοκίες.Γι’ αυτό και πιστεύω πως η σεζόν θα ξεκινήσει με τετράδα Mykolenko – Branthwaite – Tarkowski – O’Brien, με όσους έρθουν να ενσωματώνονται σταδιακά την άμυνα.
Στο κέντρο, ο άξονας πιθανότατα θα αποτελείται από Gana, Garner, Ndiaye, Alcaraz και McNeil, με ρόλους να εναλλάσσονται ανάλογα με το πλάνο και τη μορφή του αγώνα.
Στην επίθεση, ο Beto θα ξεκινήσει βασικός.
Όσοι νέοι έρθουν στην ομάδα, θα ενσωματωθούν σταδιακά. Ενδεχομένως, μόνο το “8άρι” (αν έρθει κάποιος με ποιότητα και ετοιμότητα) ή ο Barry, αν δείξει άμεσα σημάδια προσαρμογής, να τους δούμε να παίρνουν θέση βασικού από νωρίς…Ο Moyes παίζει με το μομέντουμ και τη χημεία όχι με ονόματα.
Ο χρόνος θα δείξει αν το πλάνο του θα δουλέψει. Αλλά τουλάχιστον, για πρώτη φορά μετά από καιρό, υπάρχει πλάνο. Και αυτό αξίζει στήριξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου